.
دنیای هر کس
پر است از جنگ های جهانی...
پر از قتل و غارت و اسارت و شکنجه..
که نه برایش شعری سروده
و نه آوازی خوانده شد.
دنیایی پر از سکوت..
پر از جرقه های جنون..
پر از مرگ های خاموش لحظه ای..
کمی آرام تر..
سکوت را نشکن..
.
«HDME»
دجال خود ما هستیم..
زمانی که در صبح (طلوع خورشید - شرق) پیشانی بر آینه می زنیم
و فقط خودمان را می بینیم..
و به خودمان قول می دهیم زندگی عالی ای را به هر قیمتی که شده در غروب (غروب خورشید - غرب) پیش خواهیم برد..
تا جایی که بمب هایی که دود آن، به اندازه کوه هاست..
بر سر یک دیگر فرود می آوریم..
زمانی که جهان تنها می شود..
جرقه ای از امید زده می شود،
خودکامگی گردن زده می شود..
و دوباره اتحادی از انسانیت، به وجود می آید..
با تعدادی شاید زیر هزار نفر در کل دنیا..
حال دنیا به انسانیت باز نمی گردد،
تا وقتی که حکومت ها از خر خودساخته پایین بیایند.. (از خر شیطان پایین بیایند - دجال سوار بر خر)
تک چشم نباشیم.. فقط خودمان را نبینیم..
«HDME»
وقتی
زندگی
در زمان ایستاد،
دل به سکون رسید،
زبان به سکوت..
گوش ها
گاهی شنید..
چشم ها
دیگر ندید..
فقط روح،
با دل و عقل
گفت و شنید.
ولی
چون چیزی ندید..
ده گام به عقب برداشت.
شب تا به سحر میخواند بلبل:
با هیچ،
از هیچ آمدیم و بر هیچی دگر شدیم...
در آخر این هیچی که با هیچ گذشت،
با درد هیچ و با هیچ،
به هیچی دگر رویم...
گنچشگکی زد سودای فریبنده که: همین هیچ را دریاب
بهتر اینست که با می و معشوق سرمست شویم
گفت جوینده راه،
فاخته ای،
که در هیچ
کو می و کو عشق و کو معشوق که در بند شویم؟
ناگه ز لجنزار هر که آوایی سر داد:
من هیچ نی ام!
ما نیز، از این همه هیچ،
بنشستیم و بر هیچی دگر شدیم...
ماه که این همه دعوی هیچ شنید،
از هیچ برفت..
مهر آمد و گفت:
برخیز که بر هیچی دگر شدیم..
.
HDME3
-------------------------------------------------------
اشاره:
آنان که محیط فضل و آداب شدند
در جمع کمال شمع اصحاب شدند
ره زین شب تاریک نبردند به روز
گفتند فسانه ای و در خواب شدند
از آمدنم نبود گردون را سود
وز رفتن من جاه و جلالش نفزود
وز هیچکسی نیز دو گوشم نشنود
کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود
افلاک که جز غم نفزایند دگر
ننهند به جا تا نربایند دگر
ناآمدگان اگر بدانند که ما
از دهر چه می کشیم نایند دگر
چون حاصل آدمی در این جای دو در
جز درد دل و دادن جان نیست دگر
خرم دل آن که یک نفس زنده نبود
و آسوده کسی که خود نزاد از مادر
با یار چو آرمیده باشی همه عمر
لذات جهان چشیده باشی همه عمر
هم آخر کار رحلتت خواهد بود
خوابی باشد که دیده باشی همه عمر
.
خیام
گر از سکوت
رسم به فریاد
پر از آرامش خواهم شد
اما
صد افسوس
که فریادی درخور سکوتم ندارم.
درد های دل من،
جوابش بغض و اشک نیست.
در حوالی دل من،
پر از لبخند است.
درد ها زوج آفریده شدند
درد ها خنده دارند
از بس درد دارند
ضرب درد با درد
جوابش لبخند است
من نه خوش بینم نه بد بینم
من شد و هست و شود بینم...
عشق را عاشق شناسد ، زندگی را من
من که عمری دیده ام پایین و بالایش
که تفو بر صورتش،لعنت به معنایش
دیده ای بسیار و می بینی
می وزد بادی ،پری را می برد با خویش،
از کجا ؟از کیست؟
هرگز این پرسیده ای از باد؟
به کجا؟وانگه چرا؟زین کار مقصد چیست؟
خواه غمگین با ش،خواهی شاد
باد بسیار است و پر بسیار ،یعنی این عبث جاریست.
آه باری بس کنم دیگر
هر چه خواهی کن،تو خود دانی
گر عبث یا هر چه باشد چند و چون،
این است و جز این نیست.
مرگ می گوید:هوم!چه بیهوده!
زندگی می گوید اما
باز باید زیست،
باید زیست،
باید زیست....
«مهدی اخوان ثالث»
یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست
عشق آن شب، مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود
سجده ای زد بر لب درگاه او
پر زلیلا شد دل پر آه او
گفت: یا رب، از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای
جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای
نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی
خسته ام زین عشق، دل خونم مکن
من که مجنونم، تو مجنونم مکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو ... من نیستم
گفت: ای دیوانه لیلایت منم
در رگ پیدا و پنهانت منم
سال ها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی
عشق لیلا در دلت انداختم
صد قمار عشق، یک جا باختم
کردمت آواره ی صحرا، نشد
گفتم عاقل می شوی، اما نشد
سوختم در حسرت یک یا ربت
غیر لیلا برنیامد از لبت
روز و شب او را صدا کردی، ولی
دیدم امشب با منی، گفتم بلی
مطمئن بودم به من سرمیزنی
در حریم خانه ام در میزنی
حال این لیلا که خوارت کرده بود
درس عشقش بیقرارت کرده بود
مرد راهم باش تا شاهت کنم
صد چو لیلا کشته در راهت کنم.
.
شاعر: معاصر ولی نمیدونم کیه :)
دیگر عادتم شده
در پایان،
به بهانه ای پایان می یابی.
و من،
منتظر آغاز می شوم
تا دوباره که نه،
چندباره آغازش کنیم.
با آنکه می دانم،
پایانی چندباره نزدیک است.
همیشه
منتظرم
اول خط،
آخر متن.
اینجا
