.
دنیای هر کس
پر است از جنگ های جهانی...
پر از قتل و غارت و اسارت و شکنجه..
که نه برایش شعری سروده
و نه آوازی خوانده شد.
دنیایی پر از سکوت..
پر از جرقه های جنون..
پر از مرگ های خاموش لحظه ای..
کمی آرام تر..
سکوت را نشکن..
.
«HDME»
دجال خود ما هستیم..
زمانی که در صبح (طلوع خورشید - شرق) پیشانی بر آینه می زنیم
و فقط خودمان را می بینیم..
و به خودمان قول می دهیم زندگی عالی ای را به هر قیمتی که شده در غروب (غروب خورشید - غرب) پیش خواهیم برد..
تا جایی که بمب هایی که دود آن، به اندازه کوه هاست..
بر سر یک دیگر فرود می آوریم..
زمانی که جهان تنها می شود..
جرقه ای از امید زده می شود،
خودکامگی گردن زده می شود..
و دوباره اتحادی از انسانیت، به وجود می آید..
با تعدادی شاید زیر هزار نفر در کل دنیا..
حال دنیا به انسانیت باز نمی گردد،
تا وقتی که حکومت ها از خر خودساخته پایین بیایند.. (از خر شیطان پایین بیایند - دجال سوار بر خر)
تک چشم نباشیم.. فقط خودمان را نبینیم..
«HDME»
وقتی
زندگی
در زمان ایستاد،
دل به سکون رسید،
زبان به سکوت..
گوش ها
گاهی شنید..
چشم ها
دیگر ندید..
فقط روح،
با دل و عقل
گفت و شنید.
ولی
چون چیزی ندید..
ده گام به عقب برداشت.
شب تا به سحر میخواند بلبل:
با هیچ،
از هیچ آمدیم و بر هیچی دگر شدیم...
در آخر این هیچی که با هیچ گذشت،
با درد هیچ و با هیچ،
به هیچی دگر رویم...
گنچشگکی زد سودای فریبنده که: همین هیچ را دریاب
بهتر اینست که با می و معشوق سرمست شویم
گفت جوینده راه،
فاخته ای،
که در هیچ
کو می و کو عشق و کو معشوق که در بند شویم؟
ناگه ز لجنزار هر که آوایی سر داد:
من هیچ نی ام!
ما نیز، از این همه هیچ،
بنشستیم و بر هیچی دگر شدیم...
ماه که این همه دعوی هیچ شنید،
از هیچ برفت..
مهر آمد و گفت:
برخیز که بر هیچی دگر شدیم..
.
HDME3
-------------------------------------------------------
اشاره:
آنان که محیط فضل و آداب شدند
در جمع کمال شمع اصحاب شدند
ره زین شب تاریک نبردند به روز
گفتند فسانه ای و در خواب شدند
از آمدنم نبود گردون را سود
وز رفتن من جاه و جلالش نفزود
وز هیچکسی نیز دو گوشم نشنود
کاین آمدن و رفتنم از بهر چه بود
افلاک که جز غم نفزایند دگر
ننهند به جا تا نربایند دگر
ناآمدگان اگر بدانند که ما
از دهر چه می کشیم نایند دگر
چون حاصل آدمی در این جای دو در
جز درد دل و دادن جان نیست دگر
خرم دل آن که یک نفس زنده نبود
و آسوده کسی که خود نزاد از مادر
با یار چو آرمیده باشی همه عمر
لذات جهان چشیده باشی همه عمر
هم آخر کار رحلتت خواهد بود
خوابی باشد که دیده باشی همه عمر
.
خیام
گر از سکوت
رسم به فریاد
پر از آرامش خواهم شد
اما
صد افسوس
که فریادی درخور سکوتم ندارم.
درد های دل من،
جوابش بغض و اشک نیست.
در حوالی دل من،
پر از لبخند است.
درد ها زوج آفریده شدند
درد ها خنده دارند
از بس درد دارند
ضرب درد با درد
جوابش لبخند است
دیگر عادتم شده
در پایان،
به بهانه ای پایان می یابی.
و من،
منتظر آغاز می شوم
تا دوباره که نه،
چندباره آغازش کنیم.
با آنکه می دانم،
پایانی چندباره نزدیک است.
همیشه
منتظرم
اول خط،
آخر متن.
اینجا
بسم الله الرحمن الرحیم
لاَ تَهِنُوا وَ لاَ تَحْزَنُوا وَ أَنتُمُ الأَعْلَوْنَ إِن کُنتُم مُّؤْمِنِینَ ﴿آل عمران: ١٣٩﴾
و سستى مکنید و اندوهگین مباشید که شما برترید، اگر مؤمن باشید.
های بانو
شب ها
صدای خاطراتمان بیشتر می شود
سرم را به زیر بالش می برم
تا شاید نشنوم
تا شاید نبینم
ولی
شب ها
حتی نوشته ها هم
صدا در می آورند
لحن تو را می گیرند
